Openheid geeft openheid

Ik vind het elke keer weer magisch om te ervaren hoe gemakkelijk verbinding kan ontstaan tussen mensen. Gewoon door JEZELF te laten zien, hetgeen er speelt in je binnenwereld te benoemen, dan ontstaat er contact. Altijd!

Alleen laten we onszelf vaak niet zien. Wat er gebeurt in de binnenwereld houden we soms angstvallig verborgen voor de buitenwereld. Bang voor oordeel wellicht of denken dat een ander niet te vertrouwen is om je binnenwereld aan te laten zien. Misschien te vaak gekwetst, misschien te weinig gezien en gehoord of bang om een ander te kwetsen…

Mijn ervaring leert me dat elk oordeel dat ik had over mijzelf, bijna een tegenovergestelde maatstaf werd naar de buitenwereld. Ik vond bijvoorbeeld dat ik niet moest zeuren wanneer ik moe thuis kwam van werk. Mijn oordeel was: “niet zo zeuren en gewoon hup nog even koken, helpen met het begeleiden van huiswerk van dochterlief, nog even een was draaien en dat ene belletje doen”. De buitenwereld kon zeggen dat ik het wat rustiger aan mocht doen. Maar mijn eigen strenge binnenwereld bepaalde anders. Mijn koppie laten rusten en even toegeven aan de moeheid, dat lukte me toen nog niet.

Tegelijk kon ik oh zo mild en liefdevol reageren wanneer een vriendin eenzelfde soort eisen stelde aan zichzelf. Dan oordeelde ik dat ze echt wel wat liever mocht zijn naar zichzelf en niet na werk ook nog eens al die zaken op zich hoefde te nemen. Bijzonder hoe streng ik naar mijzelf kon zijn en hoe zacht naar de ander.

Andersom werkte het ook. Een oordeel, eis vanuit de buitenwereld waar ik niet goed mee om kon gaan. Bijvoorbeeld verjaardagen aflopen of wekelijks koffie drinken met die ene vriendin. In mijn binnenwereld werd ik mild naar mijzelf en luisterde naar mijn eigen gevoel en behoefte. Door aan de ander deze verwachtingen en oordelen in mijzelf te gaan benoemen, ontstond er openheid vanuit gevoel. Kon ik realistischer kijken naar mijn eigen oordelen en strenge mechanisme. En zo ook realistischer kijken naar de ander. Kon ik verbinding maken vanuit mijn behoefte en daarmee mijn grenzen aangeven. Doodeng natuurlijk! Want stel je voor dat mensen mij niet meer zo leuk zouden gaan vinden. Wat er wel gebeurde, was dat ik mezelf steeds leuker begon te vinden en trouw werd aan MIJ🙏🏻

Hoe werkt dit mechanisme nu precies bij jou? En ben jij je hiervan bewust? Durf jij jezelf te laten zien en om te gaan met gevoelens als afwijzing en niet begrepen worden? Die geraakt kunnen worden wanneer de buitenwereld een andere verwachting heeft.